دیرگاهی ست که دلم می شکند

                                                          من دلم از همه دنیا می شکند

از زمین ، از هوا می شکند

                                                       من از بی وفا دلم می شکند

از ترنم بربال صدا می شکند

قلب من از جنس شیشه نیست   اما چه آسان می شکند

                                                      از این و از آن می شکند

من دلم از دوستان می شکند

                                                     از طعم گس تا بستان می شکند

من دلم از مهر و مهتاب

                                                  از اشکی که نمی آرد تاب

دلم از چشمها می شکند

                                               از بغض آن روزها می شکند

من دلم از روزگار می شکند

                                                  از حکمت کردگار می شکند

من دلم از همراهی غم می شکند

                                               از همه ، از زیاد، از کم می شکند

من دلم از شعر تو می شکند

                                            از وهم آوازنو می شکند

من از نظرها دلم می شکند

                                          از طوفان رهگذرها  دلم می شکند

من از حسزت دلم می شکند

                                       از لفظ لعنت دلم می شکند

من از عادت باختن می شکنم

                                         از باز ساختن می شکنم

کاهی دلم از همه کسم ، می شکند

                                        گاهی نیز از هم نفسم ، می شکند

از  داغ تابستان  می شکند

                                        از خزان بی فغان می شکند

من دلم از تاریکی شب ، می شکند

                                              از انتظار غرقه به تب  ، می شکند

از چهره های نزار می شکند

                                             بر گور و بر مزار می شکند

دل من از یاران می شکند

                                           از صدای باران می شکند

از سپیدار بی بار می شکند

                                            از اندوهی بیشمار می شکند

من دلم از آیینه ها می شکند

                                         از غبار کینه ها می شکند

از نم افسوسها می شکند

                                        از خواب فانوسها می شکند

من از نثر شاعرانه ات می شکنم

                                        از اشک بی بهانه ات می شکنم

من از سختی قلب شیشه ات می شکنم

                                         از باران دیده ات می شکنم

" گاهی من نیز می شکند "

                                        کاهی قفس تن نیز می شکند

سایه ام را دوست می دارم .به آفتاب سپرده ام همیشه بتابد تا تصویر خلاق تن را روی دیوار ذهنم قاب بگیرم.

به مهتاب سپرده ام در وقت مرگ خورشید ،سراپا  نور باشد و با سایه ام در آمیزد.

به ستاره سپرده ام که در شبانگاهان خاکستری خورشیدی کند  تا سایه ام همه رقص باشد.

سایه ام با من می خندد، می گرید و بر تخت چوبیم آرام می گیرد. سایه من می نویسد ؛ با قلمی درشت در دست.

گاهی که دلم می گیرد و از خود فرسنگها دورم و با خود نیستم ، نزدیک می شود و ثانیه های بودنم را

 می شمارد.

سایه ام را دوست می دارم چون همیشه با من است: خنده و گریه اش را نمی بینم چون روح من

است.

وقتی می گریم ، خم می شود و گاهی که می خندم ، می لرزد. اما نمی دانم چرا از من می گریزد؟

هرگاه که به سویش می شتابم ،

دور می شود و هر گاه از او می گریزم ، آرام آرام از پیم می آید.

سایه من شبح سرگردان دل من است. هماره می ماند اما هرگز به من نمی پیوندد! و در دور دستها با آواز  شمع می رقصد .

و تو به سایه ام می مانی ؛ یکدست و صبور. همیشه هستی و هرگزدر من یکی نمی شوی...

 "  دوستت می دارم"

و تو با صورتی آفتاب زده ، چشمانی خسته و خاموش تا تن شب سینه خیز لحظه ها را رج می زنی.

 ای زن ، تو با دستان متورم از نزاع با سرنوشت ، در همین حوالی عادت می فروشی.

لبهایت حزن مرثیه واگسستگی را هجی می کند و تن خسته ات زل زده به آفتاب ظهر گرم تابستان ، رنگ حراج می

کند. تو با جوانی مدفون شده در ویرانه ء سالهای رنج ، بر گیسوان مواج دخترکت " مادری "  نقش می کنی.

                                                     " روزت مبارک "

" روز زن بر تمام یاران نازنینم مبارک "

ای مهربان شده سرنوشت من                     

      کاش همیشه باشی بهشت من

هماره بوده ام دوان از پس تو                     

       پنداشتند مرا چون خس تو

همیشه بوده ام بندهء تو                             

       چون کودک ، سرگردان بازیچهء تو

به یاد آرم روزی  که تو و من                       

    بودیم هرآیینه ، هر دم دشمن

نمیرسید آنگه صدای دوست به گوش                 

    من و غم بودیم اندیشناک و خموش

غم زیباترین لحظه هایم آراست                       

   خداوندم گفت:کین تو را سزاست

چموش و خروشان بودی سرنوشت من          

      تا به امروز نبدی چون بهشت من

روزهای برفی عمر بیست                           

     می کشاندند همه هستیم به نیست

تو را که می گرداند ای سرنوشت؟                  

   که می سرائی روزی یک سرشت

شبی به خواب دیدم تو را                             

     سرخوش و مست و ترانه سرا

من می گریستم آن شب به خون                     

     شدم عاصی تا سرحد جنون

به صدا آمدی :مباش غمین ، ای بندهءمن           

    ای فرشته، ای پناهنده ء من

زندگی چنین است که تو کین                         

      هرگز نتوانی فلک کنی مهرین

دوشیزه وار باش و چنان                              

      تا شود خواب ، آواز خزان

گفتمت : چنین باری گران است، گران            

      گفتمی با مهر: عشق را هرگز مران

گفتمت:عشق پوچی ست ، هرگز!                 

       گفتمی: نگه دار آنچه تورا آورد به عز

گفتمت:چون نیستم درین دنیای زار

گفتمی:باد را نیست ز رخ برگ فرار

گفتمت:روم ز سیهدلان به خاک

گفتمی: آنان شوند روزی اندوهناک

بود هر دم طولانی و سخت آن خواب

کابوسی هولناک بسان یک سراب

خاستم از خود و ویران و ویرانتر شدم

چون درختی سبز پوش در باغ خزان پرپر شدم

نویدی از آسمان آمد به گوش

که ای بنده هماره باش به هوش

من همه کردم نعمت بر تو تمام

سرنوشت تورا هست همواره زمام

صبر پیشه کن ای بنده صبور

صبر آورد به زیستن همه سور

اشک فشاندم از دیدگانم ، آه

اشکهایی که می کرد لبریز عمق چاه

گذشت از آن خواب و دگر

ندیدم کابوس ، نشد دیده تر

سپیده زده است ،بامدادی دگر است

عشق هر روز زیباتر و زیباتر است

حال آزادم، آزاد و سرمست

می توانم روح را از جسم گسست

ای کابوس ، ای سرنوشت

کاش می شد تورا از سرنوشت.

25/2/87

من به هیچ چیز فکر نمی کنم! من به نگاه مشتاق یک قناری در قفس ،  به پرواز  قمری های خاکستری فکر نمی کنم! ..... من به کودکان اسکاچ فروش یخ بسته از سرما در خیابان فکر نمی کنم!... من به گربه لنگان همسایه فکر نمی کنم! من به قربانی شدن عدالت به پای قانون فکر نمی کنم!... من به فصل آهن و دود فکر نمی کنم!.... به کتابهای غربت فکر نمی کنم. ..... به بردگان خاموش فکر نمی کنم. به زندگی زنان تنهای محبوس فکر نمی کنم. .... من به سیاهدلان  بی هوش فکر نمی کنم.... به نگاه پرتمنای سائلان  برخاک  فکر نمی کنم. من هر روز فکر می کنم. اما به هیچ فکر می کنم. من به تو فکر نمی کنم! به زجه نگاه عاشقت فکر نمی کنم!... به زندگی سراسر  رنجت فکر نمی کنم! .... به تو که همیشه سرگردانی فکر نمی کنم! .... به اشکهای شبانه ات فکر نمی کنم!.... به غمهای رو ی شانه ات فکر نمی کنم!  ... به  نثر شاعرانه ات فکر نمی کنم!......  به زندگی فکر نمی کنم!.... به لاله های واژگون صحراها فکر نمی کنم!... به طوفان دریاها فکر نمی کنم!.... من به نقاش هستی که رنگ غم آفرید فکر نمی کنم! ......  همه فکر می کنند تا باشند ! اما من فکر  نمی کنم تا نباشم! من فکر نمی کنم تا بخوابم! .......

خواب را می خواهم که خواب، عاری از هر فکر مسموم و خاکستری رنگ هستی ست!