چه باشکوه برف انگشتانم را در میان آفتاب می فشردی .

من سرکش و مغرور می گفتم: من هم می توانم  آن سنگ بزرگ را بلند کنم. ببین ... می توانم...

  تو گرم می خندیدی: دستهای تو کوچکند و من با یک دست دو مشت ترد و کوچک  تو را خرد می کنم. 

...

این روزها چقدر از دستهای تو دورم.

 آرزوهایم  یک به یک  از نوک انگشتانم بیرون می ریزد و دست تو نیست تا کاسه  شود .

دست تو نیست تا شتاب گریزم را به هنگام  قهر هاله شود.

من امشب چشمهایم را در دستکش زمستانی تو جا گذاشته ام.

یاد دستانت بخیر....