خانه ای سازم برایت همه از جنس بلور           شیشه اش تابیده از قدقامت نور

خانه ای سازم برایت از جنس بهار                 پرده هایش پر آواز یک دسته سار

خانه ای سازم برایت پر ز عطر ناب             همیشه روشن بماند چه در بیداری چه خواب

خانه ای سازم برایت دیوارش لبریز عود           سقفی پرداخته از جنس سفالهای کبود

خانه ای سازم برایت همه از یاس سپید          آرزوهای دورش همه با رنگ امید

خانه ای سازم برایت ز سرخسهای سبز        دور باشد از آن هر چه کابوس و چه لرز

سرایی سازم برایت همه مالامال بودن        کفپوشش از سنگ صبور همه در حد ستودن

زندگیی سازم برایت میان رویش عادت         تا باشد برایت  خطش به رنگ سعادت

سازی سازم برایت با راز هستی                تا شود شبهای تو سرشار از آواز مستی

ماوای ما هر دم باشد عرش برین              رها از هر حیله و هر بغض و کین

همیشه حرف باید حرف خودش باشه!

نمی تونم اینا رو تو وبلاگ دیگه م بنویسم.چون اونجا همه منو می شناستن و باید خود سانسوری کنم! اعصابم به هم ریخته!‏

از همه چی ناراضی و نا امیدم. از همه  ! حتی از کارم و مدیرم.

یه فسقل بچه ست که نون بابای پولدارش رو می خوره و به هیچ کس هم اعتماد نمی کنه! تا حالا 2 تا مدیر از دستش فرار کردن و این سومی که از همه کله گنده تره داره آخر این ماه میره.

هر دفه هم که بهش می گی چرا به من کارای مربوط به خودم رو نمی دی ، با زبون بی زبونی بهت می فهمونه که بهت اعتماد ندارم!

کارهای کلیدی باید دست خودم باشه.مرده شور این کارای کلیدیتو ببرن .انگاری داره آپولو هوا می کنه.فکر کرده کیه مرت ..ی...ک...ه!

دیگه دارم بالا می یارم از هر چی آدمه نفهمه!

اونم از ابو خان! حرف حرف خودشه و انگاری می خواد سیاست خونه باباش رو رو منم پیاده کنه.می گه : مدیریت تو ضعیفه.خودم همه چیو برنامه ریزی می کنم!

خیال ندارم از حرف خودم دست بکشم.دلم خیلی شکسته! از همه هم شکسته! از اون ، از کارم، از همه دنیا!‏

خدا خودش به خیر کنه.خدا خودش آرومم کنه!‏ خدا خودش ...

بغض گلومو  فشار می ده.خسته شدم.بی انگیزه م.دیگه هیچی برام مهم نیست!

دیرگاهی ست که دلم می شکند

                                                          من دلم از همه دنیا می شکند

از زمین ، از هوا می شکند

                                                       من از بی وفا دلم می شکند

از ترنم بربال صدا می شکند

قلب من از جنس شیشه نیست   اما چه آسان می شکند

                                                      از این و از آن می شکند

من دلم از دوستان می شکند

                                                     از طعم گس تا بستان می شکند

من دلم از مهر و مهتاب

                                                  از اشکی که نمی آرد تاب

دلم از چشمها می شکند

                                               از بغض آن روزها می شکند

من دلم از روزگار می شکند

                                                  از حکمت کردگار می شکند

من دلم از همراهی غم می شکند

                                               از همه ، از زیاد، از کم می شکند

من دلم از شعر تو می شکند

                                            از وهم آوازنو می شکند

من از نظرها دلم می شکند

                                          از طوفان رهگذرها  دلم می شکند

من از حسزت دلم می شکند

                                       از لفظ لعنت دلم می شکند

من از عادت باختن می شکنم

                                         از باز ساختن می شکنم

کاهی دلم از همه کسم ، می شکند

                                        گاهی نیز از هم نفسم ، می شکند

از  داغ تابستان  می شکند

                                        از خزان بی فغان می شکند

من دلم از تاریکی شب ، می شکند

                                              از انتظار غرقه به تب  ، می شکند

از چهره های نزار می شکند

                                             بر گور و بر مزار می شکند

دل من از یاران می شکند

                                           از صدای باران می شکند

از سپیدار بی بار می شکند

                                            از اندوهی بیشمار می شکند

من دلم از آیینه ها می شکند

                                         از غبار کینه ها می شکند

از نم افسوسها می شکند

                                        از خواب فانوسها می شکند

من از نثر شاعرانه ات می شکنم

                                        از اشک بی بهانه ات می شکنم

من از سختی قلب شیشه ات می شکنم

                                         از باران دیده ات می شکنم

" گاهی من نیز می شکند "

                                        کاهی قفس تن نیز می شکند

سایه ام را دوست می دارم .به آفتاب سپرده ام همیشه بتابد تا تصویر خلاق تن را روی دیوار ذهنم قاب بگیرم.

به مهتاب سپرده ام در وقت مرگ خورشید ،سراپا  نور باشد و با سایه ام در آمیزد.

به ستاره سپرده ام که در شبانگاهان خاکستری خورشیدی کند  تا سایه ام همه رقص باشد.

سایه ام با من می خندد، می گرید و بر تخت چوبیم آرام می گیرد. سایه من می نویسد ؛ با قلمی درشت در دست.

گاهی که دلم می گیرد و از خود فرسنگها دورم و با خود نیستم ، نزدیک می شود و ثانیه های بودنم را

 می شمارد.

سایه ام را دوست می دارم چون همیشه با من است: خنده و گریه اش را نمی بینم چون روح من

است.

وقتی می گریم ، خم می شود و گاهی که می خندم ، می لرزد. اما نمی دانم چرا از من می گریزد؟

هرگاه که به سویش می شتابم ،

دور می شود و هر گاه از او می گریزم ، آرام آرام از پیم می آید.

سایه من شبح سرگردان دل من است. هماره می ماند اما هرگز به من نمی پیوندد! و در دور دستها با آواز  شمع می رقصد .

و تو به سایه ام می مانی ؛ یکدست و صبور. همیشه هستی و هرگزدر من یکی نمی شوی...

 "  دوستت می دارم"

من به هیچ چیز فکر نمی کنم! من به نگاه مشتاق یک قناری در قفس ،  به پرواز  قمری های خاکستری فکر نمی کنم! ..... من به کودکان اسکاچ فروش یخ بسته از سرما در خیابان فکر نمی کنم!... من به گربه لنگان همسایه فکر نمی کنم! من به قربانی شدن عدالت به پای قانون فکر نمی کنم!... من به فصل آهن و دود فکر نمی کنم!.... به کتابهای غربت فکر نمی کنم. ..... به بردگان خاموش فکر نمی کنم. به زندگی زنان تنهای محبوس فکر نمی کنم. .... من به سیاهدلان  بی هوش فکر نمی کنم.... به نگاه پرتمنای سائلان  برخاک  فکر نمی کنم. من هر روز فکر می کنم. اما به هیچ فکر می کنم. من به تو فکر نمی کنم! به زجه نگاه عاشقت فکر نمی کنم!... به زندگی سراسر  رنجت فکر نمی کنم! .... به تو که همیشه سرگردانی فکر نمی کنم! .... به اشکهای شبانه ات فکر نمی کنم!.... به غمهای رو ی شانه ات فکر نمی کنم!  ... به  نثر شاعرانه ات فکر نمی کنم!......  به زندگی فکر نمی کنم!.... به لاله های واژگون صحراها فکر نمی کنم!... به طوفان دریاها فکر نمی کنم!.... من به نقاش هستی که رنگ غم آفرید فکر نمی کنم! ......  همه فکر می کنند تا باشند ! اما من فکر  نمی کنم تا نباشم! من فکر نمی کنم تا بخوابم! .......

خواب را می خواهم که خواب، عاری از هر فکر مسموم و خاکستری رنگ هستی ست!